27 สิงหาคม 2568 จากสมรภูมิแนวหน้าที่ช่องอานม้า ชายแดนไทย-กัมพูชา เมื่อคืนวันที่ 28 กรกฎาคมที่ผ่านมา กองบัญชาการกองทัพไทย ได้เผยแพร่เรื่องราวของ ร้อยตรี ธนาวุธ เวชสงเคราะห์ ผู้บังคับหมวดปืนเล็ก กองร้อยอาวุธเบา กองพันทหารราบที่ 3 กรมทหารราบที่ 16 นักเรียนเตรียมทหารรุ่นที่ 61 และนักเรียนนายร้อยพระจุลจอมเกล้ารุ่นที่ 72 ซึ่งได้รับบาดเจ็บขณะปฏิบัติหน้าที่

บทความ สารจากนักรบ ที่เขาเขียนด้วยตนเอง กลั่นออกมาจากประสบการณ์ตรงของการรบ ความสูญเสีย และความรักต่อชีวิตลูกน้องที่ร่วมสนามรบ สะท้อนให้เห็นแก่นแท้ของคำว่า ผู้นำ และ ทหาร อย่างลึกซึ้ง

เราเป็นผู้นำในตำแหน่งได้ แต่ลูกน้องจะตามหรือไม่ มันอยู่ที่ ความเชื่อมั่น ร้อยตรี ธนาวุธ เวชสงเคราะห์ กล่าว

ในบทความดังกล่าว ร้อยตรี ธนาวุธ ได้ถ่ายทอดมุมมองชีวิตในฐานะทหารแนวหน้า ที่ไม่ใช่แค่เรื่องยุทธวิธี แต่คือเรื่อง หัวใจของมนุษย์ เขาพูดถึง ความกล้าหาญ ที่แท้จริงว่าไม่ใช่ผลของการปฏิบัติ แต่คือ การตัดสินใจ เมื่อรู้ว่ากำลังจะเข้าสู่สถานการณ์อันตรายถึงชีวิต และยังเลือกจะ ไปต่อ

เขาย้ำว่า ทหารมีสิทธิ์เลือกที่จะถอย แต่เมื่อก้าวไปข้างหน้า ทั้งที่รู้ว่าความตายอยู่ตรงหน้า นั่นคือการเสียสละอย่างแท้จริง ไม่ใช่แค่การทำหน้าที่ตามคำสั่ง หากแต่เป็นการเลือกทำเพราะ หัวใจ เขายังกล่าวถึงความสำคัญของความรักและความผูกพันในหมู่ผู้ใต้บังคับบัญชา ที่เป็นเสมือนครอบครัวในสนามรบ

ทุกชีวิตมีค่า ไม่ว่ายศใด

หนึ่งในประโยคทรงพลังจากบทความที่สร้างแรงสะเทือนใจอย่างมาก คือ

เมื่ออยู่ในสนามรบ ไม่ว่าจะยศอะไร ก็หนึ่งชีวิตเท่ากัน

นี่คือคำกล่าวที่สะท้อนให้เห็นถึงทัศนคติของผู้นำทหาร ที่เห็นคุณค่าในทุกชีวิตของกำลังพล ทุกนายมีเลือดเนื้อ มีครอบครัว มีคนรออยู่ข้างหลังเหมือนกันทั้งสิ้น

ร้อยตรี ธนาวุธ ยังได้กล่าวถึงทหารฝ่ายตรงข้ามว่า แม้จะอยู่ต่างฝั่ง แต่เขาเข้าใจว่าอีกฝ่ายก็เป็นเพียงผู้ที่ทำตามหน้าที่และความเชื่อของตนเช่นกัน ท่ามกลางการรบ สิ่งที่เขายึดมั่นไม่ใช่การเข่นฆ่า หากแต่คือการ รักษาอธิปไตย ของแผ่นดินไทย

เขาย้ำว่า แผ่นดินคือบ้าน และคำว่า เอกราช คือศักดิ์ศรีของคนไทยทุกคน การที่ทหารได้ตบเท้าเข้าสู่สนามรบจึงถือเป็น เกียรติสูงสุด แม้กระทั่งชีวิตก็พร้อมแลก เพื่อปกป้องดินแดนและประชาชน

ผมให้อะไรไปมากกว่านี้ไม่ได้อีกแล้ว คำพูดจากหัวใจของทหารผู้รอดชีวิต

แม้จะรอดกลับมาจากเหตุการณ์ปะทะในคืนวันที่ 28 กรกฎาคม แต่เขากลับรู้สึกเศร้าและรู้สึกผิดที่ตัวเองรอด ขณะที่ลูกน้องบางคนไม่ได้กลับมา ความเจ็บปวดนี้จะอยู่กับเขาตลอดชีวิต รับราชการ

บทความนี้จึงไม่ใช่เพียงบันทึกจากสมรภูมิ แต่คือเสียงแทนใจของทหารไทยทุกนายที่ยังคงยืนหยัดเพื่อแผ่นดินอย่างเงียบงัน เป็นการสดุดีผู้ที่เสียสละชีวิตและอวัยวะในการปฏิบัติหน้าที่ และเป็นแรงบันดาลใจให้กับคนไทยทั้งชาติได้ตระหนักถึงความหมายของคำว่า ทหาร อย่างลึกซึ้ง